Δώσε ένα χαμόγελο...

Σήμερα μου συνέβη κάτι πολύ όμορφο.
Αφού τέλειωσε η βόλτα μου, ανέβηκα στο λεωφορειάκι για να πάω σπίτι μου...
Πήρε το μάτι μου αμέσως μια όμορφη ξανθιά κοπέλα να κάθεται σε μία θέση και να ακούει μουσική. Ήταν πολύ κουρασμένη, ταλαιπωρημένη.

Κατάλαβα ότι ήταν ναρκομανής, από τα ταλαιπωρημένα πράσινα μάτια της,
και επειδή ήταν πολύ αδύνατη και αδύναμη.
Πήγα και κάθισα ακριβώς από πίσω της, σε αντίστροφη θέση. Δηλαδή, είμασταν πλάτη-πλάτη. Είχε αφήσει το λουράκι της τσάντας της στην θέση μου, έτσι ώστε το πάτησα εγώ με την πλάτη μου. Λίγο αργότερα το σήκωσε και μου είπε "Συγνώμη". Εγώ την καθησύχασα λέγοντας την "Όχι, δεν πειράζει" και χαμογελώντας της.

Έπειτα, σηκώθηκε από τη θέση της και πήγε και κάθισε απέναντι μου. Μου χαμογέλασε πολύ όμορφα και αγνά. Έκανα και γω αυθόρμητα το ίδιο. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα και ντράπηκα κι όλας. Έσκυψα το κεφάλι, σαν να μην είχε γίνει τίποτα σημαντικό. Όταν ήταν να κατέβει, έκανε κάποιες ελαφριές κινήσεις και μου χαμογέλασε και πάλι... Και με χαιρέτισε... "Γειά..." Ήταν πολύ όμορφο, την χαιρέτησα και γω... και της χαμογέλασα... Την είδα να βγαίνει, να πετάει το εισιτήριό της... Δεν με κοίταξε ξανά... Σκέφτηκα να πάω να καθίσω στη θέση της... Αλλά καθώς γύρισα για να δω, πρόσεξα ένα περικάρπιο με χρώμα ροζ - μαύρο. Ήταν δικό της. Δεν ξέρω αν το είχε αφήσει επίτηδες, ή απλά το είχε ξεχάσει. Πάντως το πήρα. Και το έβαλα στην τσέπη μου, αφού το χάιδεψα λίγο... Μυρίζει πολύ ωραία... Θα το κρατήσω για πάντα... Και ποιός ξέρει... Μπορεί κάποτε να επιστραφεί στον ιδιοκτήτη του...

Αισθάνθηκα πολύ όμορφα και ωραία. Αισθάνθηκα άνθρωπος. Γιατί χαμογέλασα. Γιατί επικοινώνησα έστω και με ένα βλέμμα...

Στον γυρισμό, ήθελα να κλάψω... Ήταν πολύ όμορφα...

Πολύ όμορφα...