Σπέρμα

ΟΚ παίδες, αυτό είναι ΤΟ ΠΙΟ ΓΑΜΑΤΟ έβερ!!!
Απλά απολάυστε τον τρόπο με τον οποίο το χιούμορ μπορεί να αναμιχθεί με την κρίση και την επίκριση!

Νέα (;) Δημοκρατία

Για δεύτερη συνεχόμενη τετραετία, αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα είναι φοράδα ή τέλος πάντων άλογο, τα ηνία του θα κρατάει ένα νεοσύστατο κόμμα, ονόματι Νέα Δημοκρατία.
Το πόσο νέα είναι ή το πόσο δημοκρατία θα επικρατήσει είναι κάτι προς το παρόν αδιευκρήνιστο.

Με την έισοδο ενός άλλου νεοσύστατου πολιτικού κόμματος, του ΛΑ.Ο.Σ. ("Λαϊκός" "Ορθόδοξος" Συναγερμός :)), το Ελληνικό Κοινοβούλιο αλλάζει πλέον πρόσωπο. Γίνεται πολυπληθές, πολύπλοκο, και οφ κορς πολυγνωμώδες (νέα ένταξη στο Λεξικό Μπαμπινιώτη)!

Συγχαρητήρια στους 'Ελληνες λοιπόν!!!
Νίκησε η ζωή! Βγήκε το βουβάλι!!!

:)

Καλή τετραετία... (τριετία)!

Αποτελέσματα ψηφοφορίας: "Ποιό μήνα έχετε γενέθλια;"

Ιανουάριο - 5% (1 ψήφος)
Φεβρουάριο - 11% (2 ψήφοι)
Μάρτιο - 17% (3 ψήφοι)
Απρίλιο - 5% (1 ψήφος)
Μάιο - 5% (1 ψήφος)
Ιούνιο - 0% (0 ψήφοι)
Ιούλιο - 5% (1 ψήφος)
Αύγουστο - 11% (2 ψήφοι)
Σεπτέμβριο - 0% (0 ψήφοι)
Οκτώβριο - 29% (5 ψήφοι)
Νοέμβριο - 0% (0 ψήφοι)
Δεκέμβριο - 5% (1 ψήφος)

Τέρμα τα ψέματα

Τέρμα τα ψέματα.
Αύριο ανοίγουν τα σχολεία... (Γαμώτο...)

Τέρμα οι γκόμενοι (Οι πολλοί δηλαδή, κρατάμε έναν...)
Τέρμα οι βόλτες (Σιγά τις βόλτες...)

Ξανά πίσω από την αναρχικιά φίλη στο θρανίο, δίπλα στον μεταλά μου, και μπροστά από τις κοριτσάρες μου, την Ρ. και την Μ.!!!

Το ίντερνετ θα κλείσει... όχι όμως το blog!!!

Θα το ανανεώνω με διάφορους τρόπους!

Καλή σχολική χρονιά λοιπόν... :(

Σ' αφήνω να μ' αγγίξεις...

Καλημέρα...

Άλλη μια μέρα και γω πάλι εγκλωβισμένος σε σκιές του παρελθόντος...
Φοβάμαι να μείνω μόνος μου; Όχι...
Απλά όταν δεν τραβιέται κάτι με έναν, την κάνω αμέσως για τον επόμενο...
Δεν είμαι έτοιμος για σχέση.
Αυτό είναι σίγουρο.
Και επίσης όσο και να τον κυνηγάς τον έρωτα, αυτός σου έρχεται πάντα κατακούτελα...
Ας αφήσουμε τα πράγματα να κυλίσουν σιγά - σιγά...
Συναντιόμαστε, βλέπουμε αν υπάρχουν αυτές οι πεταλούδες στην κοιλιά όταν ερωτευόμαστε και συνεχίζουμε ανάλογα.
Και εκεί πέρα που λες ότι είσαι μ' ένα παιδί, αν και δεν είστε ζευγάρι ακόμα, σε κάνει αναπάντητη στις 5 το πρωί μια ψυχούλα η οποία είναι τρελά τσιμπημένη μαζί σου, σε θέλει και δεν μπορεί να το κρύψει... του γράφεις μήνυμα "Δεν ξέρω τι να πω. Αισθάνομαι ότι είσαι χάλια. Και γω χάλια είμαι". Αυτός όπως πάντα μην προδωθεί γράφει ένα απλό "Τι εννοείς?" κάνοντας πως δεν κατάλαβε. Τον παίρνεις τηλέφωνο από το σταθερό γιατί δεν έχεις κάρτα. Δεν το σηκώνει. Είσαι χάλια και θέλεις κάπου να μιλήσεις, έστω και στις 5 το πρωί... Δεν το σηκώνει καμία από τις 10 φορές... Μπορεί και παραπάνω...
Μήνυμα πάλι: "Γιατί παίρνεις τηλ?"...
Τι γιατί...
Γιατί είμαι χάλια...
Γιατί πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο άνετα να σου μιλήσω...
Γιατί γαμώ την ΤΙΜ μου, που δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο και να σου προσθέσουν 2 ευρώ επιπλέον σαν τη Vodafone... (Ξέρω, διαφήμιση...)

Σκέφτομαι να σου κλείσω ραντεβού κάπου ήρεμα για να μιλήσουμε...
Ακόμα κι αν αρνηθείς εγώ θα πάω και θα σε περιμένω...
Ένα γεια να πούμε...

Σκότος...

Σκοτάδι...

Απόλυτο σκοτάδι...

Δεν σε αγγίζω...

Δώσε ένα χαμόγελο...

Σήμερα μου συνέβη κάτι πολύ όμορφο.
Αφού τέλειωσε η βόλτα μου, ανέβηκα στο λεωφορειάκι για να πάω σπίτι μου...
Πήρε το μάτι μου αμέσως μια όμορφη ξανθιά κοπέλα να κάθεται σε μία θέση και να ακούει μουσική. Ήταν πολύ κουρασμένη, ταλαιπωρημένη.

Κατάλαβα ότι ήταν ναρκομανής, από τα ταλαιπωρημένα πράσινα μάτια της,
και επειδή ήταν πολύ αδύνατη και αδύναμη.
Πήγα και κάθισα ακριβώς από πίσω της, σε αντίστροφη θέση. Δηλαδή, είμασταν πλάτη-πλάτη. Είχε αφήσει το λουράκι της τσάντας της στην θέση μου, έτσι ώστε το πάτησα εγώ με την πλάτη μου. Λίγο αργότερα το σήκωσε και μου είπε "Συγνώμη". Εγώ την καθησύχασα λέγοντας την "Όχι, δεν πειράζει" και χαμογελώντας της.

Έπειτα, σηκώθηκε από τη θέση της και πήγε και κάθισε απέναντι μου. Μου χαμογέλασε πολύ όμορφα και αγνά. Έκανα και γω αυθόρμητα το ίδιο. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα και ντράπηκα κι όλας. Έσκυψα το κεφάλι, σαν να μην είχε γίνει τίποτα σημαντικό. Όταν ήταν να κατέβει, έκανε κάποιες ελαφριές κινήσεις και μου χαμογέλασε και πάλι... Και με χαιρέτισε... "Γειά..." Ήταν πολύ όμορφο, την χαιρέτησα και γω... και της χαμογέλασα... Την είδα να βγαίνει, να πετάει το εισιτήριό της... Δεν με κοίταξε ξανά... Σκέφτηκα να πάω να καθίσω στη θέση της... Αλλά καθώς γύρισα για να δω, πρόσεξα ένα περικάρπιο με χρώμα ροζ - μαύρο. Ήταν δικό της. Δεν ξέρω αν το είχε αφήσει επίτηδες, ή απλά το είχε ξεχάσει. Πάντως το πήρα. Και το έβαλα στην τσέπη μου, αφού το χάιδεψα λίγο... Μυρίζει πολύ ωραία... Θα το κρατήσω για πάντα... Και ποιός ξέρει... Μπορεί κάποτε να επιστραφεί στον ιδιοκτήτη του...

Αισθάνθηκα πολύ όμορφα και ωραία. Αισθάνθηκα άνθρωπος. Γιατί χαμογέλασα. Γιατί επικοινώνησα έστω και με ένα βλέμμα...

Στον γυρισμό, ήθελα να κλάψω... Ήταν πολύ όμορφα...

Πολύ όμορφα...

You belong to me...

Πώς να μην ανατριχιάσεις όταν αυτά τα μάτια σου λένε "You belong to me, my Snow White Queen..."

(Ναι, γουστάρω Amy Lee, γιατί δεν το παίζει ούτε τσουλάρα, ούτε πουτάνα, και έχει και φωνάρα...)

I'm losing my mind, and you just stand there and stare as my world devides...

Και γιατί ούτε το Ζιγκολό της Παπαρίζου, ούτε το Άντε Γεια του Παπαηλία, και ας είναι κατεβατά ολόκληρα, δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτό το μικρό δίστιχο...